18 χρόνια μετά την πολιτική δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα

Κείμενο, φωτογραφίες , βίντεο και σχετικά άρθρα.

Μέσα στο κλίμα της δολοφονίας του 15 χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν από ένα μήνα , αλλά και της πιο πρόσφατης "περίεργης" ένοπλης επίθεσης σε αστυνομικό, έγινε φέτος στην Αθήνα εντυπωσιακό συλλαλητήριο για την πολιτική δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, της 8ης Ιανουαρίου 1991.

Εκείνο που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση, γιατί βρέθηκα δίπλα, ήταν οι αναίτιες συλλήψεις των φοιτητών στην Ασκληπιού, αλλά και ο προπηλακισμός και η σύλληψη της γιαγιάς, τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί.

Αλλά και η χρήση ισχυρών χημικών, με τα τα οποία οι δυνάμεις των ΜΑΤ μετατρέπουν σε δευτερόλεπτα το κέντρο σε πεδίο πολέμου, βροντές και αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Δεν μπορείς να αναπνεύσεις σε μεγάλη απόσταση και αν εγκλωβιστείς κάπου νομίζεις ότι θα σκάσεις.
Δεν νομίζω ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για να επιτίθενται τα ΜΑΤ, και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι υποχρεωμένοι οι πολίτες που ζουν ή εργάζονται στο κέντρο να ζουν υπό τη σκιά του φόβου και της τρομοκρατίας των χημικών και των εκρήξεων των χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.

Όμως αυτό που μου έμεινε, είναι ότι το μήνυμα της πολιτικής δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα διαπερνά το χρόνο ατόφιο εμπνέοντας και βγάζοντας στο δρόμο πολύ κόσμο και οπλίζει με θέληση να παλέψουν για ένα καλύτερο και δημοκρατικότερο τόπο.

Το βίντεο με τη σύλληψη της γιαγιάς.


Αλλά και ο άνθρωπος που έχει το ψιλικατζίδικο και πάει να βοηθήσει τη γιαγιά και διαμαρτύρεται, τα ΜΑΤ του έσπασαν το χέρι και τώρα είναι με το γύψο.
Τα είπε την επομένη στη ραδιοφωνική "ελληνοφρένεια", από όπου και το ηχητικό απόσπασμα:

|

|

Παραθέτω ένα πολύ καλό κείμενο που γράφτηκε το 1994, και μπορείτε να το βρείτε στο λινκ: http://antilogos.eu/downloads/keimena/TEMPONERAS.htm
Διαβάζοντας το, γίνεται ακούσια η σύγκριση με το σήμερα.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ


Απρίλης 1990

Ανάληψη της εξουσίας από τη νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. των "νέων ιδεών", μετά από ένα αγκομαχητό τριών εκλογικών αναμετρήσεων για την εξασφάλιση των πολυπόθητων 151 εδρών. Οι "νέες ιδέες", που περνούν πλέον στο πεδίο της πρακτικής εφαρμογής, δεν αποτελούν μόνο το ιδεολογικό πλαίσιο μιας απλής κυβερνητικής εναλλαγής, μιας αλλαγής του διαχειριστή της εκτελεστικής εξουσίας.

Αποτελούν ένα συγκροτημένο σύνολο μέτρων και λογικής που ικανοποιεί και σε επίπεδο αποφάσεων-νόμων τις νέες ανάγκες (της νέας εποχής) των ισχυρών οικονομικών κύκλων, ελληνικών και διεθνών, δηλαδή τις ανάγκες "εκσυγχρονισμού" όλου του παραγωγικού, πολιτικού, θεσμικού συστήματος της χώρας. "Εκσυγχρονισμός" που δεν ήταν τίποτα άλλο από την ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση των δικαιωμάτων και αναγκών της ζωντανής εργασίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας και μάλιστα μέσα στο φόντο του τσακίσματος και των τελευταίων υπολειμμάτων του λεγόμενου "κράτους πρόνοιας".

Εκείνη την εποχή μαζί με τα οράματα του '92 της "Ευρώπης κοινό σπίτι των λαών" του "γκρεμίσματος των τειχών" έδωσαν και πήραν ιδεολογήματα όπως:

"Λιγότερο κράτος", (άγριες ιδιωτικοποιήσεις των πάντων), "τεμπέληδες εργαζόμενοι", "αξιοκρατία", "υγιής ιδιωτική πρωτοβουλία", "ανάπτυξη", "παραγωγικότητα", "ανταγωνιστικότητα", "δίκαιες θυσίες" (άγρια λιτότητα για τους πολλούς) κ.τ.λ.

Από τότε χρειάστηκε πολύ λίγο διάστημα για να γκρεμιστούν όλα αυτά τα "οράματα" και να πέσουν οι μάσκες απογοητεύοντας τους εμπνευστές τους, ποιος μιλά σήμερα για όραμα του '92;

Εν ολίγοις η κυβέρνηση της Ν.Δ. ήταν μία κυβέρνηση-πιλότος με σκοπό την απόσυρση όλου του μέχρι τότε πλαισίου λειτουργίας είτε του εργασιακού status (ασφαλιστικό νομοσχέδιο και άλλα) είτε της δικαιοσύνης και την εγκαθίδρυση ενός νέου, που θα εξυπηρετεί καλύτερα την ολιγαρχία.



ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ '90-'91

Μέσα στην πραγματικότητα της ολομέτωπης επίθεσης απέναντι στον κόσμο της εργασίας (ασφαλιστικό, λιτότητα, απολύσεις κ.τ.λ.), η μόνη υπαρκτή αντίσταση ήρθε από τη μαθητική και τη σπουδάζουσα νεολαία. Στο ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο που την περιβάλλει έρχονται να προστεθούν οι ρυθμίσεις-πιλότος, του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου γνωστές ως "πολυνομοσχέδιο για την παιδεία".

Οι καταλήψεις απλώνονται σε όλη τη χώρα, αυθόρμητα, χωρίς δηλαδή να υποκινούνται (άρα και να ελέγχονται) από κανένα, έχοντας μάλιστα κερδίσει τη μαζική λαϊκή υποστήριξη των εργαζομένων. Εκτός από το βασικό αίτημα της απόσυρσης του πολυνομοσχεδίου, το νεολαιίστικο κίνημα έφτασε ακόμα και να αμφισβητήσει όλο το πολιτικό στερέωμα με το γνωστό: "όχι στην πολιτική των πολιτικών και των σημερινών κομμάτων".

Το κράτος και οι θεσμοί του (υπουργείο, εισαγγελείς κ.τ.λ.) ανησυχούν πλέον σοβαρά. Ο κίνδυνος μάλιστα της σύνδεσης του μαθητικού κινήματος με το εργατικό (ιδιαίτερα με τις προβληματικές επιχειρήσεις) έκανε πιο έντονη την ανησυχία τους. Η κυβέρνηση διαπιστώνει πως ούτε η λασπολογία και οι δικαστικές διώξεις εναντίον μαθητών, ούτε οι διακοπές των Χριστουγέννων αρκούν για να αποδυναμώσουν το κίνημα των καταλήψεων, που απειλούσε το "αμόλυντο" και νεοφώτιστο ακόμα πείραμα των "νέων ιδεών", αποφάσισε να κινητοποιήσει άλλα μέσα. Ποια; Όχι βέβαια τα ΜΑΤ στα σχολεία.

Έτσι επιστρατεύτηκε να "καθαρίσει" η ΟΝΝΕΔ, στην οποία εξάλλου είχε δοθεί η υπόσχεση, σε σύσκεψη της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών στις 22/12/90, να αξιοποιηθεί σύντομα. Το σύνθημα δόθηκε από το νομάρχη Αχαΐας Τάγαρη σε σύσκεψη των διευθυντών των σχολείων στις 8/1/91. Ο νομάρχης σύμφωνα με καταθέσεις διευθυντών δήλωσε: "Οι καταλήψεις είναι παράνομες. Οι ανακαταλήψεις από οποιονδήποτε είναι νόμιμες". Λίγο αργότερα πραγματοποιείται σύσκεψη στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ, όπου με την παρουσία και κομματικών στελεχών, αποφασίζεται η ένοπλη επίθεση στα σχολεία της Πάτρας[1]. Παριστάμενοι; Όλοι οι επίλεκτοι τραμπούκοι των Κενταύρων (γνωστοί από τη μακρόχρονη δράση τους στην Πάτρα): Καλαμπόκας πρόεδρος ΟΝΝΕΔ, Μαραγκός, Γραμματίκας, Σπίνος και άλλοι, γνωστοί διακεκριμένοι στο "διάλογο" με "επιχειρήματα". Επίσης παρίστατο και ο βουλευτής Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος (όπως ο ίδιος ομολόγησε).



ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ- ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ

Η επιχείρηση των παρακρατικών ξεκινά από το Πολυκλαδικό Λύκειο. Όμως, η ανακατάληψη αποτυγχάνει και οι τραμπούκοι δείχνουν τις διαθέσεις τους με ραπίσματα πάνω σε μαθητές και καθηγητές. Επόμενος στόχος είναι το σχολικό συγκρότημα "ΒΟΥΔ". Εικοσιπέντε έως τριάντα τραμπούκοι με λοστούς ξύλα και αλυσίδες εισβάλλουν στο σχολείο, όπου ξυλοκοπούν και εκδιώκουν τους μαθητές και ξυραφίζουν τα χέρια του προέδρου του 15μελούς. Φανερά ο σκοπός τους είναι η επικυριαρχία στο χώρο του σχολείου με απώτερο στόχο την επαναλειτουργία του το πρωί της επόμενης ημέρας, παρά την αντίθετη απόφαση της γενικής συνέλευσης των μαθητών. Αυτό συνάγεται και από τον άγριο ξυλοδαρμό όλων όσων περνούσαν έξω απ’ το σχολείο και οι τραμπούκοι θεώρησαν ότι αμφισβητούσαν την κυριαρχία τους σ’ αυτό.

Η αστυνομία αν και ειδοποιείται πολλές φορές, από μαθητές και καθηγητές, δεν εμφανίζεται, προφανώς για να δράσει ανενόχλητο το παρακράτος.

Έξω από το χώρο του σχολείου φτάνουν μαθητές, καθηγητές, γονείς και άλλοι δημοκρατικοί πολίτες. Ταυτόχρονα καλείται και ο δήμαρχος της πόλης που επιχειρεί ανεπιτυχώς να πείσει τους "ανακαταληψίες" να αποχωρίσουν χωρίς να δημιουργηθεί άλλο επεισόδιο.

Λίγο αργότερα η συμμορία των τραμπούκων επιτίθεται στο συγκεντρωμένο κόσμο πετάγοντας από μέσα πέτρες, σίδερα, γυαλιά. Στην πόρτα του σχολείου βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, ο αποφασισμένος δολοφόνος Καλαμπόκας και το υποψήφιο θύμα του. Το οπλισμένο με σιδηρολοστό χέρι χτυπά ανελέητα στο κεφάλι. Ο λοστός καρφώνεται στο κρανίο του Νίκου. Ο Τεμπονέρας πέφτει νεκρός. Ο κόσμος παγώνει. Οι άνανδροι τραμπούκοι φεύγουν από το πίσω μέρος του σχολείου αναζητώντας καταφύγιο στη νύχτα.

Η είδηση απλώνεται παντού. Δύο χιλιάδες κόσμο φτάνουν στο κέντρο της πόλης μέσα στο πρώτο μισάωρο μετά το στυγερό πολιτικό έγκλημα, συγκροτώντας αυθόρμητα πορεία. Ένα σύνθημα δονεί την ατμόσφαιρα:

" ΝΟΜΑΡΧΗ-ΚΑΛΑΜΠΟΚΑ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ"



Η πορεία φτάνει στην ασφάλεια καταγγέλλοντας τη συνεργασία Κράτους-παρακράτους.

Παρά την ύπαρξη τεσσάρων αυτόπτων μαρτύρων που δηλώνουν κατηγορηματικά πως είδαν τον Καλαμπόκα να χτυπά τον Τεμπονέρα, καθώς και δεκάδων άλλων που έζησαν τις "επιδόσεις" των τραμπούκων, δε γίνεται καμία κινητοποίηση της αστυνομίας για σύλληψη των δολοφόνων.

Αντίθετα Κράτος και παρακράτος συσκέπτονται χωρίς ελπίδα για τη συγκάλυψη της στυγερής πολιτικής δολοφονίας.

Τα τηλέφωνα της ασφάλειας έχουν ανάψει. Όλος ο κρατικός μηχανισμός (αστυνομία, υπουργείο Δ.Τ., νομάρχες, βουλευτές Ν.Δ.) προσπαθούν να σχεδιάσουν τις πρώτες αντιδράσεις τους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να καλύψουν τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς. (Τέτοιες απείρου κάλους σκηνές είδαν το φως της δημοσιότητας εκείνες τις ημέρες στην τηλεόραση).





ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ

Στις 9/1/91 η πόλη βρίσκεται σε αγωνιστική επαγρύπνηση. Το νέο έχει διαδοθεί σ' όλη τη χώρα. Οι πολιτικοί καθοδηγητές των τραμπούκων τα έχουν χαμένα. Έτσι:

-Ο Μητσοτάκης θυσιάζει τον υπουργό παιδείας Κοντογιαννόπουλο, ώστε να απορροφήσει τη λαϊκή και νεολαιίστικη οργή.

-Ο πολιτικός "πατέρας" του Καλαμπόκα, Νικολόπουλος, καθώς και άλλοι παράγοντες της Ν.Δ., δηλώνουν ότι: "όσοι έχουν ευθύνες θα τιμωρηθούν", "η δικαιοσύνη να ρίξει άπλετο φως" και άλλα τέτοια της στιγμής.

Παρ' όλα αυτά οι τραμπούκοι ακόμα δεν έχουν συλληφθεί και όπως γίνεται αργότερα γνωστό τους είχαν κρύψει για 6 ολόκληρες μέρες, ο δικηγόρος Μαρινάκης (μετέπειτα πρόεδρος της Ν.Δ. Αχαΐας) και άλλα κομματικά στελέχη, που έμειναν βέβαια ατιμώρητοι, παρ' όλες τις προβλέψεις του νόμου περί παροχής ασύλου σε καταζητούμενους για φόνο σε ανάλογες περιπτώσεις.

Το βράδυ της 9/1/91 ο λαός της Πάτρας δίνει συγκλονιστική απάντηση στην κυβέρνηση. Άνθρωποι κάθε ηλικίας συγκροτούν μία τεράστια σε όγκο και παλμό διαδήλωση ζητώντας την "πτώση της κυβέρνησης των δολοφόνων και του αίματος", αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν τη συγκάλυψη της δολοφονίας.

Η κυβέρνηση όμως, βλέποντας ότι δεν μπορεί να κατασιγάσει με άλλα μέσα τη λαϊκή οργή, επιλέγει το δρόμο της κατατρομοκράτησης των λαϊκών εκδηλώσεων. Η πορεία χτυπιέται αλύπητα από τα ΜΑΤ που δε δίστασαν να τσακίσουν στο ξύλο ακόμα και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας.

Η πόλη μετατρέπεται σε κόλαση για όλη τη νύχτα. Ο κόσμος παρ' όλη την αγριότητα των ΜΑΤ δεν πηγαίνει σπίτι του με αποτέλεσμα τη λήξη των επεισοδίων μετά τις 5 το πρωί. Ας θυμηθούμε μόνο, ότι όλο το απόθεμα των δακρυγόνων της αστυνομίας τελείωσε. Χρειάστηκε να περάσουν κάποια 24ωρα για φύγει η οσμή των δακρυγόνων από τη πόλη.

Την ίδια ακριβώς γραμμή επίδειξης πυγμής ακολούθησε η κυβέρνηση και στο μεγάλο παναθηναϊκό συλλαλητήριο στις 10/1/91. Με μια μεγάλη όμως διαφορά, ως προς το αποτέλεσμα του "έργου" της αποκατάστασης της "δημόσιας τάξης και ασφάλειας", τους 3 νεκρούς του "Κ. Μαρούσης". Με προσχεδιασμένες, γνωστού είδους, "προκλήσεις", 1500 πάνοπλοι αστυνομικοί επιτίθενται στη διαδήλωση, εφοδιασμένοι με τόνους ασφυξιογόνων και δακρυγόνων.

Η διαδήλωση χτυπήθηκε με μίσος με αποτέλεσμα εκατοντάδες τραυματίες από τα ρόπαλα και την εισπνοή δηλητηριωδών χημικών ουσιών, προερχόμενων από τα ληγμένα (από το 1978) και άρα ακόμα πιο επικίνδυνα δακρυγόνα αέρια CS τα οποία ρίχτηκαν κατά χιλιάδες στο κέντρο της Αθήνας.

Ο υπερβάλλων ζήλος που επέδειξαν οι αστυνομικές δυνάμεις υπό την καθοδήγηση του υπουργού Δ.Τ. Βασιλειάδη και του γνωστού Κουτελιδάκη έχει ως αποκορύφωση την πυρπόληση από καπνογόνο της αστυνομίας του "Κ. Μαρούσης", υπόθεση που θάφτηκε δεόντως από τους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ υπήρχαν καταγγελίες από αυτόπτες μάρτυρες για την αιτία πρόκλησης της φωτιάς. (Για αναλυτικότερα στοιχεία βλέπε "Νέα", "Ελευθεροτυπία", "Έθνος", "Ριζοσπάστης" της 11/1/91).

Μαζικά συλλαλητήρια γίνονται σε όλη την Ελλάδα. Άλλες 18 πόλεις (Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Γιάννενα, Κέρκυρα, Καλαμάτα, Καβάλα και άλλες) γνωρίζουν τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έγιναν σε τοπική κλίμακα από τη μεταπολίτευση και μετά.

Στην Πάτρα 50000 και πλέον λαού παραβρίσκεται στην κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα. Συνθήματα όπως, "ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα", "ο Τεμπονέρας ζει", δονούσαν την ατμόσφαιρα. Στην ψυχή του λαϊκού στοιχείου το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα σημειώνεται δίπλα σ' εκείνα των Γ. Λαμπράκη, Ν. Μπελογιάννη, Σ. Πέτρουλα, του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Καλτέζα... Των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ νεκρών.



Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ


-Η ανάκριση για την υπόθεση Τεμπονέρα διάρκεσε 13 ολόκληρους μήνες. Ο ανακριτής Ευσταθίου προχωρά με βήματα χελώνας, ώσπου το δικαστικό συμβούλιο εκδίδει το περιβόητο παραπεμπτικό "βούλευμα", το οποίο με τον πλέον αστήρικτο, ακόμα και δικονομικά, τρόπο εξαιρεί όλους τους ηθικούς αυτουργούς, από παραπομπή σε δίκη. Κατηγορίες αποδίδονται μόνο στους φυσικούς αυτουργούς δηλαδή στα πρωτοπαλίκαρα της ΟΝΝΕΔ.

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι παραπέμπονται με την κατηγορία της συμπλοκής και 6 πολίτες που τη στιγμή της δολοφονίας βρίσκονταν έξω από το σχολείο. Ο σκοπός της πλειοψηφίας των δικαστών ήταν να εμφανίσουν τη δολοφονία σαν πράξη-αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο συμπλεκόμενων μεταξύ τους ομάδων. Έτσι "έτυχε" ο νεκρός να βρίσκεται στην πλευρά της μίας ομάδας, ενώ θα μπορούσε, κάλλιστα να βρίσκεται στην πλευρά της άλλης. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης σ' όλο της το μεγαλείο. Δε χρειάζεται να έχει κάποιος πολλές νομικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι αυτό το σενάριο που έπλεξε το ΚΡΑΤΟΣ θα κατέρρεε, όπως και έγινε στη δίκη του Βόλου. Ούτε καν η υπεράσπιση του Καλαμπόκα στηρίζεται πλέον σ' αυτό. Εκείνη τη στιγμή όμως ήταν το πιο "πρόσφορο" σενάριο. Η ιατροδικαστική έκθεση και οι καταθέσεις των μαρτύρων συνέτριψαν το σενάριο της συμπλοκής.

Δε θα πρέπει βέβαια να παραλείψουμε, ότι οι περισσότεροι δικαστές προήχθησαν αμέσως σε ανώτερες θέσεις. Ο δε αστυνομικός διευθυντής της Πάτρας προήχθη σε ΝΟΜΑΡΧΗ. Το κράτος ανταμείβει καλά τους υποτακτικούς του.

Λίγο αργότερα αποφυλακίζεται ο Μαραγκός, άνθρωπος επικίνδυνος (όχι όταν είναι μόνος του) για τη ζωή κάθε δημοκρατικού πολίτη.

Από την άλλη η κυβέρνηση της Ν.Δ. στήνει μια τραγελαφική "εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή" στη Βουλή για την υπόθεση Τεμπονέρα. Οι προθέσεις και το αποτέλεσμα μιας επιτροπής που μέλη της ήταν βουλευτές της Ν.Δ., πρωταγωνιστές της ηθικής αυτουργίας, ήταν προκαθορισμένα. Από την επιτροπή αποχωρούν οι βουλευτές της τότε αντιπολίτευσης και σ' αυτό το σημείο τίθεται το ζήτημα αν από την αρχή έπρεπε να είχαν συμμετάσχει σ' αυτήν. Είναι προφανές ότι η εξόφθαλμη αθώωση των ηθικών αυτουργών δεν μπορεί να αφήνει περιθώρια για διάλογο σε κάποιον που θέλει, να λάμψει όλη η αλήθεια.

Έκτοτε το τεράστιο ζήτημα της ηθικής αυτουργίας (δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση της συμμετοχής του κράτους και των κυβερνητικών υπαλλήλων στην καθοδήγηση και κινητοποίηση των τραμπούκικων ομάδων σ' όλη την Ελλάδα, που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός ανθρώπου) παραμένει ουσιαστικά κλειστό. Κανένας Εισαγγελέας μέχρι σήμερα δεν ανοίγει εκ νέου την υπόθεση, όπως πάμπολλες φορές γίνεται με τους συνήθεις ύποπτους Σκυφτούλη, Μπουκουβάλα και άλλους. Εκεί όμως το κράτος πρέπει να επιδείξει "αντιτρομοκρατικό έργο". Αποκορύφωση δε της συγκάλυψης ήταν η μεταφορά της δίκης από το φυσικό της χώρο, δηλαδή την Πάτρα, στο Βόλο με το πρόσχημα της "δημόσιας τάξης και ασφάλειας".



Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ (Ιούνης '92)


Σ' όλο το διάστημα μέχρι τις 22/6/92 η Δεξιά έπλεκε διάφορα σενάρια για την αθώωση του Καλαμπόκα και των άλλων τραμπούκων. Κάλυψε τον αρχιδολοφόνο της με κίνδυνο ένα μεγάλο πολιτικό κόστος και αυτό όπως θα δούμε δεν είναι ανεξήγητο.

Έτσι φτάνουμε στη δίκη του Βόλου. Τρεις βουλευτές της Ν.Δ. αναλαμβάνουν την υπεράσπιση του Καλαμπόκα πιέζοντας μ' αυτή την κίνηση το δικαστήριο πολιτικά.

Ο μέχρι τότε προφυλακισμένος Καλαμπόκας και οι συνήγοροί του υιοθετούν τη σκληρή υπερασπιστική γραμμή της αθώωσης και της ανυπαρξίας σχέσης του κατηγορούμενου με την κατηγορία που τον βαρύνει.

Όταν διαπίστωσαν ότι το δικαστήριο δεν υπέκυπτε στις πιέσεις και τα αιτήματά τους για αναβολή της δίκης επ' αορίστω, ζήτησαν την εξαίρεση του δικαστηρίου, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε.

Άρχισε τότε και συνεχίστηκε για 9 ατέλειωτους μήνες ένας Γολγοθάς για τους μάρτυρες κατηγορίας και όλους όσους ζητούσαν δικαίωση για τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Ο διασυρμός των μαρτύρων ήταν καθημερινό φαινόμενο στους τοίχους της Πάτρας. Οι απειλές μέσα και έξω από το δικαστήριο, τηλεφωνικές και άλλες, ήταν ασταμάτητες. Η προκλητική προαγωγή του συνηγόρου υπεράσπισης Καρρά στη θέση του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης συνιστούσε άλλη μια πολιτική πίεση στο δικαστήριο.

Όμως καμιά παρέμβαση, κανένα σενάριο, δεν ήταν αρκετό να λυγίσει τα δικονομικά στοιχεία της υπόθεσης που ήταν ακλόνητα. Από την άλλη, η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα ήρε τις παρασκηνιακές πιέσεις προς το δικαστήριο.

Στις 22 Ιουνίου 6000 άνθρωποι απέτρεψαν την αναβολή της υπόθεσης, διαδηλώνοντας τη θέληση όλων για πραγματοποίηση της δίκης. Μετά από 9 μήνες η απόφαση ήταν συντριπτική για τους σεναριογράφους της αθώωσης. Τα ΙΣΟΒΙΑ ήταν η μόνη δίκαιη ποινή όσον αφορά στο φυσικό αυτουργό της δολοφονίας.

Οι κατήγοροι και οι μάρτυρες κατηγορίας υφίστανται για μια ακόμα φορά το μένος μιας στιγματισμένης και με βούλα πλέον Δεξιάς. Ξυλοφορτώνονται με απίστευτο θράσος μέσα στο δικαστήριο και από τους ΟΝΝΕΔιτες και από την αστυνομία (κάτω από τη μέση και διακριτικά).



Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ

Θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια να υποστηρίξει κανείς σήμερα ότι η δολοφονία του Ν.Τ. ήταν αποτέλεσμα της δράσης μιας θερμοκέφαλης φασιστικής ομάδας που "παραστράτισε", πως ήταν μια "παραφωνία", μια "εξαίρεση" μπροστά στη "νέα εποχή" που ανατέλλει. Οι 74 ταυτόχρονες!!! επιθέσεις της ΟΝΝΕΔ σε σχολεία όλης της Ελλάδας και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της υπόθεσης οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα. Συμπεράσματα όπως ότι η δολοφονία και η αναβίωση τραμπούκικων παρακρατικών ομάδων είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού όποια μορφή κι αν έχει αυτός. Είναι κατ' επέκταση συστατικό στοιχείο της πολιτικής της λιτότητας, της ανεργίας και της αφαίμαξης της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Επειδή λοιπόν αντίσταση σ' αυτή την πολιτική θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς, είναι ανάγκη για το κατεστημένο να βρει τρόπους καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων. Ο Καλαμπόκας και η παρέα του δεν έρχονται από το παρελθόν. Αυτό από μόνο του δε θα αρκούσε να τους οδηγήσει στην εγκληματική τους πράξη. Είναι οι "νέες ιδέες" και η επέλαση του "εκσυγχρονισμού" της εκμετάλλευσης που τους όπλισαν το χέρι.

Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να επιβληθεί διαφορετικά παρά μόνο με γερές δόσεις αυταρχισμού και καταστολής, ακόμα και με δολοφονίες αν χρειαστεί. Έτσι αντιμετώπισαν η κυβέρνηση και το κράτος τις καταλήψεις των μαθητών το '91, τις απεργίες της ΕΑΣ και τους φοιτητές το '92 και... και... και...

Από την άλλη η τότε επίσημη αντιπολίτευση προβάλει εδώ και καιρό την αντίληψη της δολοφονίας από το παρακράτος. Όμως η αποφασιστική συμβολή του ΚΡΑΤΟΥΣ στην όλη υπόθεση, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για το αν μπορούμε να μιλάμε απλώς για παρακράτος. Διότι ο σχεδιασμός των επιθέσεων στα σχολεία, η καθοδήγηση, η σκόπιμη αδράνεια της αστυνομίας, η δικαστική εξαίρεση των ηθικών αυτουργών από δίκη και οι προσπάθειες αθώωσης των φυσικών αυτουργών δεν είναι τίποτε άλλο παρά δραστηριότητες του κράτους. Εξάλλου ο ίδιος ο Καλαμπόκας ήταν επίσημος εκπρόσωπος της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος, της Ν.Δ. και δημοτικός σύμβουλος και όχι ένας "υπόγειος" παρακρατικός του υποκόσμου (άσχετα από το ότι λειτουργούσε μ' αυτό τον τρόπο). Η επίρριψη ευθυνών μόνο στο παρακράτος και στις "σκοτεινές αντιδραστικές ομάδες" αποσυνδέει σκόπιμα τη δολοφονία από το ΚΡΑΤΟΣ δίνοντας άφεση αμαρτιών στην πολιτική που γεννά τις φασιστικές συμμορίες τύπου Καλαμπόκα.

Η υπόθεση Τεμπονέρα τραυμάτισε το εκσυγχρονιστικό προσωπείο της Δεξιάς. Δεν την εμπόδισε όμως να καλύψει πλήρως το φυσικό αυτουργό της προκείμενης υπόθεσης και αυτό γιατί θέλησε μ' αυτόν τον τρόπο να επιβάλλει στην κοινωνία την τρομοκράτηση των κοινωνικών αγώνων. Να πείσει οποιονδήποτε θιγόμενο από την πολιτική της, ότι αν αντισταθεί, αν διεκδικήσει κάτι πέρα από τα στενά όρια που του επιβάλλονται, κινδυνεύει. Κινδυνεύει ακόμα και να χάσει τη ζωή του.

Αυτό δεν είναι υπερβολή σε μια εποχή που τα όρια για παροχές και "φιλολαϊκή" πολιτική είναι στενά σε όλη την Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά το εύρος και η κοινωνική απήχηση που είχε η υπόθεση Τεμπονέρα κινητοποίησε τέτοιες λαϊκές δυνάμεις, ώστε μόνο με την υπόθεση Λαμπράκη μπορεί να συγκριθεί. Ας μην ξεχνάμε πως την περίοδο της δολοφονίας το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αλλά όπως και στην εργατική αναταραχή του καλοκαιριού του '92, η αντιπολίτευση στα πλαίσια της συναίνεσης και του ήπιου κλίματος, έσωσε την κατάσταση δίνοντας ουσιαστικά χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση και απορροφώντας τις κοινωνικές αντιδράσεις με το γνωστό "εκλογές τώρα". Βέβαια η αντιπολίτευση υποχρεώθηκε από τα πράγματα να συρθεί στο αίτημα της "δικαίωσης του Νίκου Τεμπονέρα". Στο βωμό όμως της συναίνεσης, ουδείς λόγος έγινε για πολύ καιρό για την ηθική αυτουργία.



(Ιανουάριος '94)

Ο δολοφόνος Καλαμπόκας, στη δίκη που διεξάχθηκε στη Λάρισα ύστερα από έφεσή του, κατέρριψε ο ίδιος τη μέχρι τότε υπερασπιστική γραμμή του, αποκαλύπτοντας ότι η επίθεση στο σχολείο ήταν απ' τα πριν σχεδιασμένη και ότι ο δολοφόνος ανήκε στις τάξεις της ΟΝΝΕΔ, ρίχνοντας μάταια βέβαια την ευθύνη της πράξης στο Μαραγκό και σε άλλους ΟΝΝΕΔίτες. Το "παιχνίδι του Κούκου" που έπαιξε ο Καλαμπόκας, απέδειξε, πέρα απ' την αναμφισβήτητη ενοχή του, ότι πίσω από το "δέντρο" κρύβεται το "δάσος" των θεσμών του κράτους (Νομάρχης, βουλευτές, αστυνομία κλπ.) που αποτελούν τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Ν. Τεμπονέρα.




Σχετικά άρθρα:

- (Ο δολοφόνος έμεινε τελικά μόνο 7 χρόνια στη φυλακή)
Ριζοσπάστης Παρασκευή 23 Γενάρη 1998: Ελεύθερος ο Καλαμπόκας!
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=3712305&publDate=23/1/1998

- (Τα ΜΜΕ για το φετινό συλλαλητήριο) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/01/2009: Ειρηνικά οι φοιτητές, πολεμικά τα ΜΑΤ
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=10.01.2009,id=5267468,27483916